Black Label (B) Blues Het Perron Hamme (19-02-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: MOC Perron info band: Black Label © Rootsville 2022

Na de lange en verplichte coronabreak, beginnen de optredens elkaar redelijk snel op te volgen. De muzikale kriebels zijn dus meer dan ooit aanwezig en in "Het Perron" in Hamme hadden ze de schitterende ingeving gehad om Remko van Damme aka Black Label uit te nodigen. Een steenworp van mijn voordeur, dus niet getwijfeld en vooruit met de geit...

Remko Van Damme - gitarist, zanger songwriter - die in het verleden samenwerkte met: Jokke Schreurs, Koen de Cauter, Kobe Proesmans, Dag Taeldeman en Steven van Gool - speelt al heel zijn leven de Mississippi Delta Blues op zijn kamer. Pas enkele jaren geleden achtte hij de tijd rijp om zijn kunde in deze muziekstijl te delen op een podium. Dit doet hij onder de naam Black Label.

Black Label brengt DELTA BLUES in zijn puurste vorm. Remko zocht zijn inspiratie in de country blues uit de eerste helft van de vorige eeuw. Als geen ander grijpt hij zo rechtstreeks terug naar deze bij uitstek zwarte muziek. Niet alleen zijn de eigen songs van Remko doordrenkt van de blues ook vertolkt hij op imposante wijze het werk van Robert Johnson, Charley Patton, Son House e.a.

Black Label - one man band – weet zo op eigentijdse manier deze muzikale traditie te conserveren en springlevend te houden met veel uptempo blues, duizelingwekkend slide gitaar en aanstekelijke mondharmonica en zang. Er was niet veel volk afgezakt naar Hamme. De enkele bluesfans zaten vooraan en rest was jammer genoeg niet echt geïnteresserd in het gebeuren. Jammer alweer, maar voor de “die hards” werd het alvast een fijne avond.

Het werd een ode aan de grote Robert Johnson beginnend met ‘Walking Blues’, ‘Stop Breakin’ Down Blues’ vooral gekend van de Rolling Stones en ‘Stones In My Passway’. Met ‘Pony Blues’ bleven we midden in de Delta en deze keer met de grote Charlie Patton. Toen ‘Sweet Home Chicago’ de kroeg werd ingeslingerd kreeg Remko de hulp van het publiek en van Henk, die zijn ding kwam doen aan de harmonica. Dan was het tijd voor enkele “vettige bluessongs” met ‘Terraplane Blues’ en ‘Phonograph Blues’ om dan de eerste set af te sluiten met het welgekende ‘Travellin Riverside Blues’.

Remko is een zeer goede gitarist en weet zijn “National” en slide goed te gebruiken. Tussendoor wat blazen op de Mississippi saxofoon en we waanden ons in één of andere Juke Joint midden in de Delta. Enig minpunt was het geroezemoes van de niet geïnteresserde medemens. Jammer, maar helaas!

Na een wel zeer korte pauze, trokken we terug naar Mississippi  met ‘Steady Rollin’ Man’ en schakelde hij over naar twee andere Johnsons, met name Lonnie voor ‘Drunken Hearted Man’ en Tommy voor ‘Big Road Blues’. En toen legde Remko de gitaren terzijde, begon in de handen begon te klappen en gaf een geweldige acapella versie ten beste van Son House’s ‘John The Revelator’, een knaller mijn gedacht die door iedereen werd gesmaakt. Met ‘Death Letter Blues’ bleven we nog even bij Son House hangen om dan een zijstapje te wagen naar Skip James, waarbij Remko met een falsetstemmetje ‘Special Rider Blues’ ten gehore bracht.

Stilaan trokken we einde optreden, met niets anders dan Robert Johnson klassiekers , denk maar aan ‘Crossroad Blues’of ‘Hellhound On My Trail’, om af te sluiten met ‘Ramblin On My Mind’. Knap werk. Vooral het combineren van deze oude bluessongs met de nodige tekst en uiteg is aangenaam om volgen. Met een “shuffelke”, waarbij  Henk, Remko alweer kwam vervoegen, kregen we nog een fijne uitsmijter.

Voor de liefhebbers van Delta Blues, zoals ikzelf, was dit genieten geblazen. Voor één avond was het perron omgetoverd tot een Juke Joint aan de Schelde en dwaalden de geesten van de oude meesters even rond.

Marcel